راههای رسیدن به مقام رضای خدا

روزی حضرت موسی به خداوند متعال عرض کرد: دلم می خواهد یکی از آن بندگان خوبت را ببینم.
خطاب آمد: به صحرا برو. آنجا مردی کشاورزی می کند. او از خوبان درگاه ماست.
حضرت به صحرا آمد و مردی را مشغول به کشاورزی دید. حضرت تعجب کرد که او چگونه به درجه ای رسیده است که خداوند می فرماید از خوبان ماست.
از جبرئیل پرسش کرد. جبرئیل عرض کرد: در همین لحظه خداوند او را امتحان می کند، عکس العمل او را مشاهده کن.
بلیه ای نازل شد که آن مرد در یک لحظه هر دو چشمش را از دست داد.
نشست و بیلش را در مقابلش قرار داد و گفت: مولای من تا تو مرا بینا می پسندیدی من داشتن چشم را دوست می داشتم. حال که تو مرا نابینا می پسندی من نابینایی را بیش از بینایی دوست می دارم.
حضرت دید این مرد به مقام رضا رسیده است. رو کرد به آن مرد و فرمود: ای مرد من پیغمبرم و مستجاب الدعوه. میخواهی دعا کنم خداوند چشمانت را شفا دهد؟
مرد گفت: خیر. حضرت فرمود: چرا؟ گفت: آنچه مولای من برای من اختیار کرده بیشتر دوست می دارم تا آنچه را که خودم برای خودم بخواهم.
پندها:
از مراحل بالای عرفان و توحید، «رضا» است. «رضا» هم نشان دهنده اوج محبت و دلدادگی به خداوند است و هم نشانه اخلاص کمال و نداشتن هیچ انگیزه‌ای جز پسند و خواست پروردگار. آنان که به مقام رضای خداوندی می رسند در مقابل خواست خدا و تقدیر او کاملا راضی هستند و این را برای خود، کمال می‌دانند و با پشتوانه «رضا»، هر مشکل و بلا و مصیبتی را صبورانه و عاشقانه تحمل می‌کنند.
سالکان کوی حق، وقتی به مقام «رضا» دست می یابند، به جایی می رسند که نه تنها تلاش می کنند خداوند بزرگ از آنها راضی باشد، بلکه می کوشند خود از «قضا و قدر» الهی راضی باشند.
رضا بر دو قسم و هر دو قسم نیز از منازل سیر و سلوک است؛
«قسم اول: آن است که انسان بکوشد خدا از او راضى باشد؛ یعنى، با انجام واجب و ترک حرام به جایى برسد که خدا از او راضى و خشنود باشد که در این صورت گرفتار قهر خدا نخواهد شد.
قسم دوم: آن است که انسان بکوشد از قضا و قدر الهى راضى باشد؛ یعنى هر چه خدا انجام مى‏دهد او بپسندد و به آن رضا بدهد و این مقام، مهم است. البته مرحله اول براى هر انسانى لازم است؛ اما کسب مرحله و مقام دوم مقدور همه نیست.» (1)
«رضای خداوند در این است بندگان همیشه در مقام تقرّب به او باشند.
برای [به جهت] حاجت بندگان به تقرّب به مبدأ الطاف و به ادامه تقرّب به درگاه الهی، محبت به یاد او و ادامه یاد او دارد.
پس می‌دانیم به درجه اشتغال به یاد او، انتفاع ما از تقرّب به او خواهد بود و در طاعت و خدمت او هر قدر کوشا باشیم به همان درجه مقرّب و منتفع و به قرب خواهیم بود.
باید بدانیم که هدف باید این باشد که تمام عمر، صرف در یاد خدا و طاعت او و عبادت باشد تا به آخرین درجه قرب مستعدّ خودمان برسیم.» (2)
بیایید برای رضای خدا کار کنیم چرا که کار برای رضای خدا و داشتن مرتبه «رضا»، سرمایه عظیمی است که هم وجدان انسان‌ها را همواره آرام و خرسند می‌سازد، هم امیدآفرین و حرکت‌زا است و هم ایجاد انگیزه قوی می‌کند.

یکـی درد و یکی درمـان پسـندد یکی وصل و یکی هجران پسندد
من از درمان و درد و وصل و هجران پسـندم آنچه را جانان پسندد

پاورقی:
1- آیت الله جوادی آملی
2- آیت الله محمد تقی بهجت